Verlies van een huisdier
Liefde voor je huisdier wordt wel eens onderschat. En zelfs door sommige mensen als vreemd ervaren: "Het is maar een hond hoor... Dat je daardoor zo van streek raakt? Koop je toch weer een nieuwe?" Deze mensen hebben de onvoorwaardelijke liefde van een huisdier helaas niet mogen ervaren, of hebben er nare ervaringen mee.
Mijn advies is: Blijf je dagelijkse routine volgen die je met je huisdier had. Ga naar buiten de natuur in. Huilen mag, hoef je je niet voor te schamen. Het lucht op en de wandeling zal je nog veel meer brengen.
Misschien dat onderstaand verhaal van Anneke je misschien kan helpen.
Het is winter.
Anneke zit ’s morgens vroeg op haar knieën op de bank voor het raam in gedachten naar buiten te kijken. Het is een moeilijke tijd voor haar.
Gisteren heeft ze haar dierbare hond Jack moeten laten inslapen. Hij was erg ziek en leed veel pijn. Met haar hoofd wist ze dat ze er goed aan had gedaan, maar haar hart huilde. Hij was haar beste maatje, ze kon alles tegen hem zeggen wat ze niet tegen anderen kon zeggen.
Ze ziet de sneeuw langzaam naar beneden dwarrelen in haar tuin. De struiken en bomen hebben het ook zwaar met die lading sneeuw op de takken en groenblijvende bladeren. “Alles voelt zo zwaar vandaag” zucht ze tegen zichzelf. Er is vandaag niemand thuis. Haar man is naar zijn werk en de kinderen logeren bij oma en opa.
Het is stil in huis. Zo stil heeft ze het nog nooit ervaren.
De dwarrelende sneeuwvlokjes geven haar een vredig gevoel. Kriskras dansen ze voor het raam, alsof ze willen zeggen: “Kom ook buiten spelen!” Ann voelt zich langzaam rustiger worden. Haar tranen die langzaam over haar wangen glijden drogen op. Ze heeft lang niet meer gehuild. “Nou is het genoeg. Ik ga lekker douchen en ontbijten en toch maar even naar buiten…al is het zonder Jack deze keer”. Ze herpakt zichzelf en na een tijdje gaat ze goed ingepakt voor de kou naar buiten.
Langzaam en nog twijfelend draait ze de sleutel in het slot van de deur. “Ik hoop dat ik niet buiten in een huilbui val, dat staat zo gek. Hoewel niemand het zal zien, want het is nog zo vroeg” denkt ze nog voor ze de deur opent.
Ze geniet van de stilte buiten, de ochtendzon, de krakende sneeuw onder haar voeten en de speelsheid van de sneeuwvlokken. Wat is het toch heerlijk buiten! Haar verdriet verdwijnt even als sneeuw voor de zon. De wandeling doet haar goed.
Langzaam komen de mooie herinneringen met Jack, die altijd als een clown door de sneeuw heen rent, terugkomen. Haar glimlach doet haar goed. Ze kan het weer aan, het verdriet is er even en is prima. Niets om je voor te schamen, daar was Jack te belangrijk voor. Al die gedachten die zo in de weg zaten zijn maar gedachten.
Hier buiten in de natuur voelt het goed, samen met de goede herinneringen aan Jack.
Zit het verdriet en pijn zo diep dat je er zelf niet meer uitkomt. En heb jij behoefte hierover met iemand te kunnen praten of het te delen? Laat gerust een reactie achter of neem contact op met Ernya.
Ook de workshop Cekiya onze spiegelhond in de natuur brengt nieuwe inzichten en troost.
Datum: 06-08-2019 in algemeen
Tags: